امارات و پروژه‌های اتمی و فضایی با اصالت آمریکایی

گروه بین المللی خبرگزاری آنلاین ماه نیوز – مهدی پورسفا: در اتحاد جماهیر شوروی سابق و به ویژه در جنگ جهانی دوم با کمبود مواد غذایی ، اصطلاح “مارگارین” برای نشان دادن هر چیزی به عنوان نشانه تحقیر و دروغ به کار می رفت. دلیل استفاده از این اصطلاح این بود که کره خالص ساخته شده از چربی شیر نادر بود و به جای آن از مارگارین به عنوان جایگزین استفاده می شد. جالب است که این اصطلاح در آن زمان وارد فرهنگ سیاسی روسیه شد و مثلاً استالین از اصطلاح “کمونیسم مارگارین” برای تمسخر رفتار سوسیالیسم توسط حزب کمونیست چین و مائو استفاده کرد.

حال ، احتمالاً ، اگر بخواهیم از فرهنگ سیاسی دوره فوق استفاده کنیم تا سیاسی را توصیف کنیم که در مورد پروژه های هیجان انگیز هسته ای و فضایی امارات اتفاق می افتد ، به “برنامه های فضایی و هسته ای مارگارین” خواهیم رسید.

* برنامه هسته ای امارات از کجا آغاز شد؟

واقعیت این است که قبل از امارات ، بسیاری از کشورهای عربی برنامه های هسته ای جدی از جمله مصر و عراق داشتند. در اوج این برنامه ها در دهه 1960 و 1970 ، رژیم صهیونیستی تعدادی عملیات جاسوسی را برای ترور دانشمندان هسته ای این کشورها انجام داد.

اصالت و بومی سازی برنامه هسته ای پاکستان با وجود همه موانع اقتصادی و عملیاتی آن ، بسیار بیشتر از کشورهایی مانند امارات است. البته در دنیای واقعی ، هیچ کس انتظار ندارد که امارات متحده عربی یکی از کشورهای جهان فناوری هسته ای شود. مشکل اصلی از زمانی شروع می شود که این وضعیت با موج عظیمی از تبلیغات در فضای مجازی و رسانه ها همراه شود.

نگاهی اجمالی به برنامه هسته ای امارات نشان می دهد که توسعه چهار نیروگاه هسته ای با ظرفیت 1400 مگاوات در کشور به اتمام رسیده است. واحد اول این نیروگاه رسماً فعال شد و پس از تأخیر چند ساله وارد مدار شد. این در حالی بود که قرار بود اولین واحد نیروگاه “ترمز” در سال 2017 راه اندازی شود. پیمانکار اصلی این پروژه شرکت کره ای Tepco است که آخرین راکتور آب تحت فشار خود را به امارات متحده عربی فروخته است.

برآورد اولیه برای شروع این نیروگاه نزدیک به 40 میلیارد و واحد های بعدی تا سال 2030 افتتاح می شوند. این نیروگاه توسط کره نیز سوخت خواهد شد. امارات امیدوار است که پس از بهره‌برداری کامل ، این نیروگاه بتواند 1000 مگاوات نیروگاه اتمی خود تولید کند ، معادل یک چهارم تولید برق آن.

علاوه بر این ، می توان دستگاه های آب شیرین کن را به این راکتور وصل کرد. از دیدگاه فوق ، این برنامه را می توان یک برنامه هسته ای کامل در نظر گرفت ، اما واقعیت این است که امارات متحده عربی با نصب یک رآکتور تعهد جدی با کشور دیگری انجام داده است.

چرا امارات متحده عربی حق پیشرفت ندارد

براساس پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT) ، همه کشورها حق استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای را دارند ، اما در این ضمن ایالات متحده شرایط دیگری را برای فروش تجهیزات هسته ای به طرفین خود تحمیل خواهد کرد. یکی از مهمترین این شرایط ، امضای تفاهم نامه به نام یادداشت تفاهم 123 است.

همکاری بین شرکتهای خصوصی و دولتی در حال توسعه قابلیت های هسته ای با کشورهای خارجی طبق بند 123 قانون بهره برداری انرژی اتمی که در سال 1945 در ایالات متحده معرفی شد و در سال 1954 اصلاح شد ، مورد توجه خاص قرار می گیرد.[1945માંયુનાઇટેડસ્ટેટ્સમાંપસારથયેલાઅને1954માંસુધારેલાઅણુEnergyર્જાઉપયોગિતાઅધિનિયમનીકલમ123હેઠળવિદેશીદેશોસાથેપરમાણુક્ષમતાવિકસાવતીખાનગીઅનેજાહેરકંપનીઓવચ્ચેનોસહયોગચોક્કસવિચારણાનેઆધિનછે
اینها شامل عدم ایجاد چرخه غنی سازی ، سوخت رسانی به راکتورهای هسته ای فروخته شده توسط شرکت های بین المللی و تصویب یک سیستم جهانی برای نظارت بر برنامه های هسته ای است. بر این اساس ، ایالات متحده برای شروع همکاری های هسته ای با هر کشور توافق نامه ای را امضا کرده است و این توافق نامه توسط نهادهای تصمیم گیرنده داخلی از جمله کنگره به تصویب رسیده و پس از 90 روز اجرا خواهد شد.

ایالات متحده تاکنون توافق هایی را با 28 کشور امضا کرده است. اینها شامل توافق با مصر در سال 1981 ، ترکیه در 2008 و امارات در سال 2009 است. بنابراین ، براساس این توافقنامه ، امارات متحده عربی از حق خود برای غنی سازی و توسعه هرگونه دستگاه مربوطه چشم پوشی می کند. طبق قانون انرژی هسته ای کشور ، هرگونه تلاش برای غنی سازی با مجازات حبس مجازات می شود.

علاوه بر این ، طبق این توافقنامه ، بازرسان ایالات متحده قادر خواهند بود به طور مستقل از آژانس بین المللی انرژی هسته ای از هر یک از تاسیسات هسته ای امارات بازدید کنند! به طور طبیعی ، تحمیل چنین شرایطی باعث می شود برنامه هسته ای امارات فقط یک برنامه نمایش باشد ، زیرا این کشور از ورود به هر منطقه حساس فناوری هسته ای منع شده است. بنابراین ، امارات و سایر کشورهای عربی فقط یک بازار بزرگ برای تجهیزات آمریکایی خواهند بود.

همانطور که معلوم شد ، یک گروه لابیگری به سرپرستی مایک فلین ، مشاور سابق رئیس جمهور آمریکا ، به دنبال تسهیل در فروش تجهیزات هسته ای در کشورهایی مانند امارات و عربستان سعودی است.

فلین در اوایل دولت ترامپ به دلیل درگیری ادعا شده خود در یک اتحاد به اصطلاح انتخاباتی با روسیه استعفا داد ، اما یک گروه لابی گرا که به دنبال یک برنامه رزمی برای گسترش برنامه هسته ای خلیج فارس است ، همچنان ادامه دارد.

علاوه بر پرداخت 30 30 تا 40 40 میلیارد برای ساخت کارخانه ، در حال حاضر امارات متحده عربی انتظار دارد 20 20 میلیارد دلار برای نگهداری این گیاه هزینه کند ، در حالی که سایر کشورها برای بهبود گیاهان خود غالباً از نیروهای بومی استفاده می کنند.

اماراتی مریخ با تبار آمریکایی

پروژه پر سر و صدا بعدی این روزها در امارات متحده عربی پرده برداری از “امید مریخ مریخ” است. هدف اصلی انتقال اطلاعات جدید از جو مریخ و aso Tuo در یک فضاپیما است که با کاوشگرهای چینی و آمریکایی طی نه ماه به مریخ خواهد رسید.

برای کشوری مانند امارات ، راه اندازی چنین برنامه ای جاه طلبی است. امارات متحده عربی به طور کلی فاقد یک برنامه فضایی و حتی زیرساخت های مرتبط است. نیروهای مسلح امارات متحده عربی هیچ مطالعه و برنامه علمی برای ساخت موشک های بالستیک یا ماهواره های ماهواره ای به عنوان سنگ بنای برنامه فضایی ندارد.

زندگی تنها مرکز فضایی در کشور ، که به عنوان مرکز فضایی “محمد بن رشید” شناخته می شود ، تنها سه سال است و از سال 2017 ، شروع به جذب محققان و دانشمندان فضایی کرده است.

فضانورد امارات از لحاظ ویژگی های آن بیشتر یک برنامه بین المللی برای همکاری با امارات است. پیمانکاران اصلی این پرتاب Genio بودند و فضاپیمای Om Mid از مرکز فضایی تانیگاشیما در ژاپن پرتاب شد. فضاپیمای حامل این فضاپیما نیز از صنایع سنگین H-IIA میتسوبیشی بود.

قسمتهای اصلی این فضانورد با کمک دانشگاه ها و مراکز آمریکایی مونتاژ شده است. برای مثال دانشگاه بولدر کلرادو برای ایجاد امید کار کرده است. Om Mid برای اولین بار در آنجا ساخته شد و برای آزمایش به دبی اعزام شد و اماراتی ها فقط به عنوان دستیار با وی حضور داشتند. علاوه بر دانشگاه بولدر در کلرادو ، دانشگاه کالیفرنیا ، برکلی و دانشگاه ایالتی آریزونا – همه اینها از ایالات متحده – در حال طراحی و میزبانی این پروژه بودند. به عنوان مثال ، دوربین های ویژه این کاوشگر که وظیفه رصد مریخ را بر عهده دارند توسط دانشگاه آریزونا طراحی شده اند.

تنها کشوری که در حال حاضر یک برنامه فضایی فعال در منطقه دارد جمهوری اسلامی ایران است که به دلیل خصومت آمریکا محدودیت شدید دارد. بر خلاف امارات متحده عربی ، ایران نه تنها به بازار تجهیزات بین المللی دسترسی دارد ، بلکه به دلیل ادعای فعالیت نظامی نیز تحت تحریم های گسترده قرار دارد.

با این حال ، با وجود این فشار ، اخیراً ایران موفق شده است ماهواره نور را بطور مستقل در مدار یا به عنوان پرتاب داخلی قرار دهد ، انتشار تصاویری از آن باعث تعجب ناظران پایگاه هوایی الظفره شده است.

* فناوری را می توان با پول خریداری کرد!

این دلایل مختصر حاکی از آن است که فضای و برنامه های هسته ای امارات متحده عربی فاقد زیرساخت های داخلی است و هیچ اتفاق خاصی رخ نداده است.

فعالیتهای هسته ای یا صنعت فضایی مناطقی نیستند که فقط با پول قابل دستیابی باشند. اصولاً به دلیل حساسیت های موجود ، فشار سیاسی ناچیز منجر به ایجاد اختلال در جریان همکاری می شود.

به عنوان مثال ، ایالات متحده دموکرات ها در کنگره اکنون می خواهند تحت فشار دولت ترامپ برای محدود کردن فروش تجهیزات پیشرفته هسته ای در کشورهای عربی فشار وارد کنند. دولت ترامپ تاکنون در برابر این فشار مقاومت کرده است ، اما مشخص نیست اگر دموکرات ها به قدرت برسند ، آیا اوضاع به همین صورت باقی خواهد ماند.

آمریکایی ها می توانند به مردم امارات بگویند که به جای استفاده از نیروگاه هسته ای ، باید به دنبال نیروگاه خورشیدی بروند. علاوه بر این ، آنها منابع نفتی عظیمی دارند که می توانند انرژی لازم را در اختیار آنها قرار دهند. در این میان ، چه نیازی به شکافت هسته ای خواهد بود؟ شاید در آن زمان مردم اماراتی بدانند که پیشبرد صنایع مهم مانند صنعت هسته ای با فناوری وام گرفته شده و نیروی غیر داخلی امکان پذیر نیست.

انتهای پیام /